ÖĞRETMENİME…

ÖÐRETMENÝME…

Küçüktüm,
Elime ilk kalemi verdikleri o gün
Dediler bir þeyler yaz
Yazdým;
Dediler ne yazdýn
Dedim sevgi
Dediler kime
Dedim ki, öðretenime
Bildiðim her þeyi yazdým
Ama her kelimelerimin sonu öðretmendi
Alýþýk olduðum ne varsa aldýlar benden
Bir tek þeyi alamadýlar
Sevgimi
Bedenimdeki etten saraya kilitlemiþtim
Kaybolmuþ þehrin türküsü dudaklarýmda
Naðmeleri bile deðiþmiþ
Aynalar bile bana farklý bakýyordu
Bedenimdeki sarayýma kimseler ulaþamadý
Öðretmen sevgim orda hep vardý
Yýllarca öðrendim,
Yýllarca öðrettim
Tek unutamadýðým
Öðretmenim
Her þeyi bir mevsime baðlamýþtým
Hepside gelip geçiciydi
Tek bir þey sahiciydi
O da öðretmen sevgimdi
Gökyüzünün tek rengi vardý bende
Mevsimlere göre deðiþmeyen
Geceleri bile “gece mavisi”
Tanýdýðým yýldýzlarýn içinde en iyisi
Çünkü onu bayraðýmdaki hilalin önüne koydum
Her birimiz tanýmlamam mümkün deðil ama
Hepinizin ortak adý vardý
Öðretmenim
Aðlayan bir çocuðun gözyaþýný silen
Ýlk günkü gibi elime kalemi alýversem
Ýçimde bir duygu depreþir
kelimeler yine resmi geçit yapardý
hangi satýrýn sonunda dursalar
Hepsinin selamladýðý
Siz öðretmenlerimdi
Ekmeðim, aþým
Dostum ve tanýþým
Aðladýðým, umudum
Neye tutundumsa
Tüm bunlarýn tek sebebi
Ýçimizdeki kötülükleri öldüren
Çocuktuk, nelerden korktuðumuz bilmeden
Her þeyi mevsimlere baðlamýþtým
Bahar, sevdalarýn da, doða gibi,
Çiçek açtýðý mevsim gibiydi öðretmenim
Çünkü her insan kendine göre bir senaryo yazar
Her þey ve her insan zamanla deðiþir
Þu yitip giden zaman içinde
Hüzünlü gözlerle baktýðým tek mazim
Elime ilk kalemi veren öðretmenim
Bu ben deðilim !
Bu sevgi tek benim deðil,
Bir yaþam gerçeðim vardý
Bir þarký sözü gibi
Yüreðimde bestelediðim
Bazý gönüllerden silinmiþ olsa da
Kimse benden çalmasýn diye
On yüreðimin en gizlisine sakladýðým
Þevkatle baþýmý okþayan öðretmenim
O benim için bir baþka þiirdi
Her yýl, her gün adý söylenen
Yazýlacak bir þey kalmýþ olsa bile
Karanlýkta hiçbir þey sezilmese de
Onun nuru ile önümü görebildiðim
Yýkkýn, yýlgýn ve býkkýn olsamda
Onun sevgisidir bana hayat veren
Belki de bu yakýyor içimi.
Tüm bildiklerimi ve okuduklarýmý unutsam
En büyük ilaç olan unutmayýþým
Herkes bir þeyleri unuttu.
Bense unutamadým iþte
Aklýma mýh gibi saplanan bir sevgi
Ýçe döndüðümde her an onu gördüðüm
Kutsi sevgiyle sevdiðim öðretmenim
Yýllar öncesinin o afacan çocuðu deðilim
Yýllar öncesinin sevimli öðrencisi de deðilim.
Mümkünse tekrar yazmak istiyorum,
Yine bütün satýrlarýn sonunda öðretmen olmalý

Ýbrahim BEKLER
ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: