Sustu

Kelimelerin duygularýný ifade edemeyeceðini gayet iyi bildigi için
Sustu …...

Anlamýn muðlâklýðý,
Yorumun sýnýr tanýmayýþý
Ve muhatabýn yargýlarý,
Konuþmanýn safiyetini erittiði incittiði için
Sustu …

Halbuki konuþma,
Kendini ele vermek demekti.
Düþündüðünü dillendirmekti.

Duygularýna harf elbisesi giydirip harfleri, Daðarcýktaki kelimelerin emrine vererek cümleleri Aþikar eylemekti,
Ýçini Aþikar eylemekti.

Ve söz, güven demekti,
“içten pazarlýklý deðilim” demekti,
“Söylediðim gibiyim” demekti.

Yalan, söze karýþmamalýydý zaten;
Samimiyete kýyýlmamalý,
Öz hýrpalanmamalýydý.

Yalaný, oynamayý, gevelemeyi gönderince uzaklara,
Sadece yüreðin yansýmasý kalmýþtý sözcüklere.

Ve konuþan ne derse,
Muhatap dinler,
Kulak verirdi.
Gereðini gücü nispetinde yapardý.
Çünkü güvenirdi.

Ýnsanlar yüzlerine takýndýlar kendilerinin olmayan þeyleri.
Örtmek için içlerini.
Yutmak için sözlerini.

Gizlemek için yüzlerini.
Gözlere siyah gözlükler taktýlar,
Görünmemek için.
Çünkü biliyorlardý gözün gücünü,
Sözü söz yapanýn göz olduðunu,
ÖZÜN göze yansýdýðýný.

Evet, insaný hýrpaladýlar
Güvenin canýna kýydýlar,
Güveni öldürünce çýktý maskeler
Tozlu sandýklardan.

Maskeler takýndý saklanmak isteyenler.
Ve öyle bir hal aldý ki her þey,
Maskesizler dýþlanýr oldu.
Kendini Aþikar eylemek,
Kabalýk diye adlandýrýldý.
Duygularýný söylemek ötelendi.

Samimiyet aldý baþýný gitti.
Söz gidince ne yapsýndý,
Sustu.

Onu susmak zorunda býraktýlar.
Çünkü onun insanlara verecek bir tek yüzü vardý.
Ýkincisini kimsenin görmediðine,
Herkesi görene saklardý;
Issýz anlara saklardý,
Gecelere saklardý,
Decdelere saklardý.

Evet, sustu.
Çünkü söze önem verilmediðini düþündü.

Sözü katledince,
Elsiz-dilsiz kaldý,
Ne yapacaðýný bilemedi.

Uykusuz geceler geçirdi,
Yapýlacak en iyi þeyin,
Susmak olduðuna kanaat getirdi.
Ve sustu.
Istiyordu ki,
Kendi özüne dönsün
Kendi olsun herkes.
Maskelerini çöpe atsýn,
Bir de dünyaya kendi olarak baksýn.

Olmadý …
Bu olmayýþlar onu yýprattý,
Koþmanýn verdiði yorgunluða
Dostlarýn çekimserliði de eklenince þaþýrýp kaldý,
böyle olmamalýydý ona göre.
Yorulmaktan Þaþkýn,
Þaþkýnlýktan yorgun idi.

“Ne yapabilirim”
Diye bir kez daha sordu kendisine.
Yani kalan iki yarenine.
Sus dediler. ,
Yine dinledi ve sustu
Her zaman Onlarý dinlemiþti.

Çünkü susmak da bir tür konuþmaktý.
Ama susmanýn dilini sadece susanlar bilirdi.
“Ah” etti onlara, kendi içleri gibi
Kendi dýþlarýnda olan her þeyi de kirlettikleri için.

Biraz dinginleþtiðinde duygularý,
Sustu.
Iþte sessizliðe kanat çýrpýyordu
Bir kez daha.
Dinlemenin erdem olduðunu kitaplardan okumuþtu,
Söylenen her bir þeye kulak vermenin
Ve en iyiye tabi olmanýn gerekliliðini.

Ve sustu …
Kelimelerini beline doladýðý
Kuþaðýn içerisine sýkýca yerleþtirdi.
Orucunu bozacaðý zaman için onlarý gizledi.

Ak akçelerin saklandýðý
Keçe keseye bir kez daha baktý.
Susmanýn kendisine saðladýðý benliði kucakladý.
Susmaktan sonra yapýlacak en iyi þeyin Buralardan gitmek olduðunu gayet iyi biliyordu.
Öyle yaptý.
Yürüdü, gitti uzaklara …
15/11/2011
Sosyal Medyada Paylaşın: