Bir zamanlar çarmýha gerilmiþ elit acýlarým vardý Þimdi acýlarým da birbirine karýþtý Yer küre donmuþ, Ýnsan sesleri ve yürekleri içinde, senin sesini topladým. Henüz sana yazmadýðým þiir baþlarý için Tarihçiler yazsýn, tarih içindeki o gerçek sesi Duyacak kadar sessiz ve kanayan bütün derin yaralardan, yavaþ yavaþ sýzarak. Çiçeklerin kalbi ölürmüþ, anneler çocuklarýn ölü bedenlerini okþarken Aðýtlarda devrik cümleler de kuruluyor Toprakla oynayan çocuklar yok artýk, biliyor musun? Bir çiçek diðerine deðmeden büyüyor, görüyor musun? Yaðmurlar üstünde yaþadýðým topraða küstü, Sevdiðim çiçeklere de... Ve sonra bana... Onca kavgalarda kazandýðýmý bir celsede kaybettim Þimdiki çocuklar çok erken dinliyor, ’’odam kireç tutmuyor’’ türküsünü.
Hüseyin Taþdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin TAŞDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.