GİDİYORSUN

toz bulutlarýnýn arasýnda kaybolup gidiyorsun.
rüzgar eserken veda ettiðindeki kelimelerle ah ediyorsun.
ben sözünden çýkmadým senin,
sende sözünden çýkma.
rüzgarlarla uðurladým seni biliyorsun
kalbimin yaðmurlarýndaki rahmetle ýslanýp
akýyorsun..
tutamýyorum artýk ellerini
göremiyorum sende o hayatýn renklerini.
yaþadýðýn kentin gecelerinde o sokak karanlýðýnda çiz defterini.
içinde hapsettiðin duygularý, karanlýða gömülmüþ olan merhametini, dertlerini...


boþ kaldýkça, yazdýðým þiirleri oku...
her kelimede zifiri karanlýklar ardýndaki gönlümün sesini hicranla kendine doku...


senden sonra yaðmurlar yaðdý,
seslendiðimde sana fýrtýnalar kaldý.
her tarafým eksik her sýzým varlýðýný sardý
sevmenin özlemek olduðunu ruhuma otaðý kurduðunu özüm yok saydý.
gülüþlerim soldu, seni görmeyecek olmam hayatýma kekre tadýyla karþýlýk buldu....


dedim ya senden sonra hep yaðmur yaðdý
rüzgarlar esti,
kimseyi incitmedi yaðmur
rüzgar sorularýyla savurmadý etmedi inan maðdur.
sen gidince gönül tabiatým hava durumlarý kararmýþ bir buluttur.
yüküm sendin kalbimdeki kambur...


Sosyal Medyada Paylaşın: