BALAYI
Ne Ferhat, ne Kerem, ne Mecnun sesi,
Þimdi benim bu daðlarýn delisi,
Azgýn dalgalarýn son yelkenlisi;
Alýrken koynuna sessizce deniz,
Vururken karaya göremediniz!
Ýçli bir aðýttýr gönlüme düþen,
Kýpkýzýl gül ektim, kaktüs yetiþen!
Nicedir olmadý baðýmýz gülþen;
Tarlamýzý hep zamansýz biçtiler,
Bu devrin Mecnu’nu beni seçtiler.
Her çaða yeniden bir Mecnun gelir,
Destursuzca dost baðýna girilir,
Bedel istenince Mansur verilir;
Çalmadan Ýsrafil çýkýp sur’unu,
Koca dünya alsan son Mansur’unu.
Kalýrken ayaðým bu son eþikte,
Uyur ninnilerim tahta beþikte,
Çaðýn dili saklý kaldý aþýkta;
Anlat bize iki dünya halini,
Artýk zamanýdýr, gel çöz dilini!
Bir neþter vurdular dilime benim,
Daðý yükledir dalýma benim,
Bir tekme vurdular belime benim;
Düþtüm, kalkamadým dizim üstüne,
Gelsin bela, baþým gözüm üstüne!
Balý sevmeyince, sevdik belayý,
Bir kenara atýverdik kolayý,
Dünyamýzda þimdi zulmün balayý!
Þimdi halay çekin gözünüz aydýn,
Son gelen dünyalý sana günaydýn....
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.