KABUK

bir yatýlý okul öðrencisi gibiydim

bayram sabahý evinde olmaya çalýþan...

telaþla hazýrlanan valizim

yola koyulmuþtu çoktan...

sana geliyordum iþte

yolda ölmekten korkmuyordum ilk kez

sana gemekten korkmuyordum

kývrýlan yollarýn,yükselen sislerin arzýna inat...

çünki biliyordum

insanýn cebir karþýsýnda zayýflýðýydý aþk!..


sana dokununca bilincimi yitirdiðimi anladým!

ne zaman ki öpüþtük..,altý yandý tabanlarýmýn...,

sende anladýn mý..,

seviþirken direksiyon hakimiyetini kaybetmeyi

ve insanýn o en karanlýk havzasýndan

o tehlikeli þarampole yuvarlanmayý...,anladýn mý?!?


rüzgar aðaçlarda biriken karlarý

saçlarýmýza savurduðunda farkettim

senden baþkasýyla yaþayamayacaðýmý..

bunun için ümide ihtiyacým yoktu zaten

belki biraz þevkat...belki biraz umarsýz sýzý.....

sonra...,sonra;

geceleri usul usul yanan küçük düþ aðaçlarýmýz vardý

ona baktýðýmýzda adlarýmýzý sayýklardý..

garip , kutsal bir sessizlik baþlardý bazen

demli çay kokardý sabahlarýmýz

kalbin avuçlarýmda atardý...


sen uyurken ezberledim yüzünün kýtalarýný

sen uyurken aldým bir mavinin sonrasýný

ve seninle uyumanýn tadýný...

sabahlarý gözümü sana açmayý...

þimdi yoksun

þimdi denizin hangi yaralarýndan kopup düþmüþtür

avuçlarýmdaki bu deniz kabuklarý...

Sosyal Medyada Paylaşın: