Yaşarken ölmek

günbatýmýnda
yüzüne düþerken
ayrýlýðýn gölgesi
bir yanýn denizdir
bir yanýn ateþ
kaybolan gök/yüzünü
bulanýk sularda ararsýn
bulamazsýn…


gözlerinin sahiline
demirleyen hüzünleri
itersin elinin tersiyle
bilyesini yitirmiþ çocuk edasýyla
bükülür dudaðýn
ufuklara dalarken
eylüle yaslarsýn yüreðini
çaresizliðine aðlarsýn...


yaðmur kokan saçlarýný
daðýtan rüzgara
okkalý bir küfür sallarsýn
sararsýn sesinin tellerine
yorgun þarkýlarý
bir yanýn ayrýlýktýr
bir yanýn yalnýzlýk
aþkýn nar’ýnda tutuþup yanarsýn…


gülüþlere veda ederken gün
hüzne iliklenen kirpiklerinle karþýlarsýn geceyi
sürersin kalemin þarjörüne kurþun gibi þiirleri…


örtbas için cinayetini
yakarsýn aþkýn cesedini
nedametine karýþýr gözyaþlarýn
acýlar içinde kývranýrken
yaþarken ölmek neymiþ anlarsýn...


bilincini yitirmiþ rüzgar çýðlýk çýðlýða
ruhun karanlýk sokaklarýný adýmlarken
sýðýnýrsýn puslu anýlara
vurursun baþýný taþlara
sevda neymiþ
aþk neymiþ anlarsýn...





Aslý Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: