SEN KALDIN BENDE

Bahardan kalan ince bir rüzgar,
Yüzüme dokunur, onca ahlar.
Karanlýðýn içinde susar, feryatlar
Ziyadýr sevgiler, donar duygular
Vazgeçtim dediðinde o an anýlar
Parçaladýðýn kalple birlikte kanar.



Gecenin kör ýþýðýnda,
Manzarasý kara kaplý defterimde
Senin kalbine benzer kalemde.
Ýç çekerek yazdým beyaz kadere.
Derinden rahatladým sandým
Bak yine orada sen kaldýn...


Kalmýþ sayfalarýn arasýnda kurumuþ bir gül.
Anýlara baktým sayfalarda gözyaþý, tutunamayan cümlelerde yanan bir kül
Saçlara ak düþmüþ, siyahla ahengi karartmýþlar.
Topraðýn doðmasý için kaseye ab-ý hayat koymuþlar.
Mevsimler dünyaya dalmýþ,
Aðaçlar topraða sýkýca baðlanmýþ,
Mavi gökyüzü hasretle buluta aðlamýþ...

Kýrlarda özgürce uçan kuþlar gibi
Annesinin karnýnda tutunan yavrular gibi
Dostun muhabbetinden aldýðým ilaç gibi
Gecenin nurundan aldýðým feyiz gibi
Sen kaldýn sen kaldýn bende

Hasretin kaldý yüreklerde
Hüzünler þarkýlarý söyler yüzünde
Bitmeyen özleminle
Dillerdeki naðmelerde
Sen kaldýn bende...
MERYEM KARAPINAR


Sosyal Medyada Paylaşın: