Uçmayı Öğrenince...

Kanatlarý kýrýlmýþ, hala hýçkýrýyordu.
Aðlamaktan bükülmüþ yüzünü dövüyordu.
Oturdu bir kenara, kimsesiz ve kimliksiz
Girmek için kalbime , vaktini arýyordu.
Kovdum hiç düþünmeden yaralýydý görseniz
Almazdýnýz içeri, almazdýnýz ölseniz.
Yaralarý tutmamýþ, akýyordu dört yerden
Öleceðim diyordu, öleceðim bu dertten.
Özlediði bin yýllýk sevgisiz, hissiz isim
Yüzünü bir görseniz zift siyahý bir cisim.
Ona yarayý veren kendindendi kuþkusuz
Sevgi hissinden yoksun, eksik, yarým ve ruhsuz.
Onlar için ihanet, ufak sebepler demek
Onlar için deðildi sevgi koca bir emek.
Sandým ki iyileþince, karýþýnca göklere
Bir bakýnca arkaya vefayý öðrenirmiþ
Yanlýþ öðrendim hatta, alýþýnca bir kere
"Uçmayý öðrenen kuþ kaçýp eve dönermiþ."

n.k- Eylül

Sosyal Medyada Paylaşın: