Karanlık

Çýkýþýn olmadýðý bir yerdeyim, geri dönüþün olmadýðý,
Korkuyorum, bir günün daha dün ile ayný olacaðýndan.
Çýrpýnýyorum, anlam veremediðim bu yerden çýkmaya,
Her adýmda daha da içine batýyorum bu karanlýðýn.

Ne yapacaðýmý, kime yakýnacaðýmý þaþýrdým.
Herkesin ayný þeyleri söylemesinden býktým.
Derde derman olmaya heves edenlerin,
Yalanlarýný dinelemekten usandým.

Bu karanlýkta benden baþkalarý da vardý.
Ama onlar göremiyor, kör gibiler sanki,
Onca þey var iken dünya da görmüyorlar.
Yaþamak onlar için basitleþmiþ gibiydi sanki?

Bir birlerine bakýp gülüyor, ardlarýndan þeytana dönüyorlar!
Herkesi yerle bir edip, kendi kusurlarýný göremiyorlar.
Kendimi farklý hissettiren þey bu idi belki de,
Çünkü kranlýkta kaybolmuþ bir ben idim.

Anladým, beni dinlerken yüzüme bakanlarýn, içimi göremediðini!
Kapandým, yaþamak için anlam veremediðim hayata karþý.
Sustum, haksýzlýklarýna ve yalanlarýna karþý bu dünyanýn.
Tükendim; anlam veremediðim, kurtulamadýðým bu karanlýðýn içinde.

Kör olmayý seçmedim diye, katlandým eziyete!
Geri dönüþ yok diye kaldým karanlýðýn içinde.
Çýkmaya çýrpýndýkça battýðým bu tekin yerde.
Ýnanýyorum sonsuzluða elimin deðeceðime...

- Abdulsamed Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: