ÖLÜ BALIKLAR ŞAİRİ VE KIŞ GÜNEŞİ

Boynunda, kar tanelerinden bir kolye.
Parmaðýnda, taþlý bir yüzüðün yarasý.
Denize doðru çekilmiþ bir resim bu
Resmin içinde, ellerin pamuk,
Yüreðin, gökyüzü artýk.

Ve bir resim daha,
Kýzýl deniz ikiye bölünmüþ.
Yüzünde parlak ve büyük bir gülümseme…
Diz çöküyor kalbim önünde.
Hayatým sözlerine býrakýlmýþ

Bir doðu karanlýðý gibi,
Senin çiçeklerine dokunan ellerim.
Senin hayranlýðýna doðru,
Yüzdüðüm bu nehrin,
Ölen balýklarýný topluyorum þimdi.

Aðaçsýz þehirlerde mi yaþamýþtýn aþký?
Bunca yýl bir mavinin peþinde,
Aradýðýn hep ayný.
Bu adam,
Senin yüreðine atarken imzasýný,
Sular altýnda kalan bir þehre,
Yüzünü saklamýþtý.

Bazen hileler,
Bu sarý resimler kadar masum deðildir.
Kaldýrýmlarda yaþadýðým,
Ve Tek baþýma kaldýðým anda,
Hissettiðim neyse,
Onunla yaþadým.

Ya sen?
Kýþ güneþi.
Ben:
Ölü balýklar þairi iþte.

Beni geçmiþinden çýkarýp,
Duvara asarken,
Üzerime yaðdýrdýðýn bu mýzraklar ne!
Hayat,
Senin ikame edilemeyeceðin kadar
Fakir ve sessiz iþte


Ahmet Serdar OÐUZ / 23.09.2021

Sosyal Medyada Paylaşın: