SEVGİLİ KENDİM...

Umurumdasýn.
Umut teknem.
Uzaðýnda olsam da katýksýz hezimet yüklü
Bir dünyanýn çalkaladýðý kavanoz gibi
Çatlasa da etrafýmdakilerin þaþalý sesleri.

Ýmbatta saklý olsam ne ki?
Zemherilerde bir açýp bir solan
Basireti baðlansa insanýn ne ki?
Azat ettiðim
Azap yüklü ömrün çetelesi
Muradýmsa kavuþmak huzura
Teknemde saklý kum zerreleri
Ve iþte su aldý yürek sonunda.

Asýlsýz kimi zaman resimlerin uçuk renkleri
Yüreðimdeki uçuksa çoktan baþýma iþ aþtý
Aþkýn evreleri
Bu da yetmezmiþ gibi
Atan devreleri insanlýðýn
Miadý dolmuþ çoðunun
Mizacýmdaki fay kýrýklarý
Sahi, kaç þiddetinde sevmiþtim ben sizi?

Meylettiðim hep yarýn
Hep umudun yakasýna yapýþtýðým
Elem rüzgârý almýþken çoktan benden beni
Ufacýk zerremle tokuþan kayalar
Bölündüðüm binlerce parça ve yeniden kavuþtuðum
Ah, içimde saklý üçüncü yaka…

Öyle ya:
Ben Ýstanbul’un neferi
Ayrý düþmüþ iki yakadan ördüðüm
Yeni bir ‘’ben’’
Sevdalý Rabbine azýcýk da kendine
Ketum yýldýzlardan aþýrdýðým kadar
Yalnýzlýðýn izini sürdüðüm þu ömür
Kaza eseri kendimle sürtüþtüðüm ne ki?

Sýrnaþan rüzgâr
Ve iþte infilak edeceðimin ispatý
Hala saklýyým kendimde
Saklamadýðým gözyaþým
Bazen afaki bir teselli
Arazý olsa da kimi duygu günün
Ayýplamadýðým kadar esefle yüklendiðim
Ýçimde saklý o derviþ
Bir renksem en asilinden
Bir duygu ise sevmek en asisi
Ulaþýlmaz bir rakým ve rakam
Uzandýðým en tepe
Zirvede kavuþtuðum sevgili kendime
Söyleyeceðim ilk ve son söz
Henüz çýkmadý aðzýmdan…

Sosyal Medyada Paylaşın: