İSTANBUL'SAM BİR ÖMÜR

Nidalarýmdýr beni soluksuz býrakan ve içime akýttýðým gözyaþý
Olsa olsa yalnýzlýðýn efkârý
Çekiþtirirken yakamdan
Yakasý açýlmamýþ sözcüklerden ve insanlardan
Öylesine uzaðým
Ve öylesine yakýn masum bir meleðe
Ýnsanlýðým körelmesin yeter ki
Kör noktasý olduðum bunca acýnýn lehçesi donuk
Bakýþlarýnda ayrýk otlarý saklý hem kimi insanýn.

Ýçerlediðim mi içtiðim mi?
Ýçselleþen sözcüklerinse hýrpaladýðý yüreðim
Saydamdýr varlýðým
Bazen ketum.
Semazenler gibi eteklerime dolanýr
Ah, aþkýn izbelere dokunduðu
Kekelediðim kadar manivelasý
Yokluðun ve hiçliðin
Hiçleþtiðim doðrudur
Denk düþtüðümse þehir ve rüzgâr.

Ýstanbul’sam bir ömür
Ýhbar ettiðimdir illa ki
Kavuþamazken iki yakam, yaralý þehir gibi.
Yamaladýðým sözcüklerle
Yarýladýðým ömrü güderken sessizce
Ýçimdeki hüzün
Yüreðimdeki yetim
Yanaðýma deðen kuþ gibi
Bazen kaçýþan
Bazen ötüþen
Bazense üstüme üstüme gelen.

Þehrin minvalinde
Uykusuz gecelerin duraðýnda
Sarmalýnda aþkýn
Sandalýnda özlemin
Asýldýðýmsa küreklere boþ yere boþ yere
Su alan kayýðým
Endamlý bir mýsra olmayý dilediðim
Ah, aþkýn gözlerinde gezindiðim
Ýçimdeki huysuz çocukla geçinemediðim.

Bir fýsýltý kimi zaman kulaðýma kaçan
Bazen figana dönüþen
Bense sadece Rabbime yakaran
Umarsýz insanlarýn umudu olmaksa içimden geçen
Sevebildiðimden çoktur hani beni için için üzen
Ýçmediðim kadar þiirleri
Ýçerlediðim kadar kendime
Yosun rengi hayallerin
Ah, Ýstanbul’da ölmek vardý þimdi
Erken olsa da her ölüm
Ýnadýna sevdiðim þehrin kanatlarýna konduðum
Kanadýðýmdan fazlasý olsa da kandýðým
Ar bildiðimse aþk ve saygý ve masumiyet
Ýmgelerin dansý ve gölgesi düþen üstüme
Yoksa üþenmeden nasýl sever ve yazardým hece hece?

Kalýbýmý bastýðýmsa aþk madem
Seyyah sözcüklerle gezindiðim kadar da mahrem
Matemin doruðunda doðduðum
Ansýzýn mutluluk olup tepeye konduðum
Lades dediðimse kendim ve Ýstanbul
Hicretinde aþkýn
Yalnýzlýðýmla racon kestiðim her i mge
Severken ölmek nasýl nasýl da güzelmiþ…

Sosyal Medyada Paylaşın: