HAYAT

berrak ve masum çocukluk hayalleri tadýndaydý hayat
öðle saatlerinde oyun sahasýnda bir gölge bulmaktý sevinç
ya da yaðmur yaðýnca kumdan kalelerimizin erimesiydi bütün hüznümüz
bilirdik her çocuk þanslý deðildi o yaþlarda bizim kadar
bencildik yinede!
devam ederdik kaybolan oyuncaklarýmýzýn ardýndan aðlamaya...
geçiyordu zaman... hemde hiç acýmadan!
bir gün bir el dokundu elime... bir çift göz bakýyordu gözlerime
hemde hiç kimsenin bakmadýðý gibi...
böyle baþladý benim ilk aþkým
sahi neden ilk?
ilk olmasý için sonrasý da gerekir!
peki aþk biter miydi okuduðumuz masallarda?
yoksa onlarda mý yalan dý?
hayat neden hep acýlara, ayrýlýklara ev sahipliði yapýyordu ki...
yetmiyordu iþte çocuk aklýmýz.
ne aþka... ne ayrýlýklara... ne de acýlara...
hiç kavga etmezdi bu gerçekler oysa hepsi bilirdi sýrasýný!
teker teker gelirlerdi insanýn üzerine
evcilik oyunundan ibaret deðildi hayat öðrendik büyüyünce.

Sosyal Medyada Paylaşın: