Bazen öyle bir hale duruyor ki insan; Dipsiz bir kuyuya düþer gibi dalgýn, yorgun adýmlarla önüne ardýna bakmadan yürüyor bir boþluða dalarak Bazen yoruluyor insan;
Ve bazen öyle bir umutsuzluða düþüyor ki insan, eline dünyalarý versen umursamaz, çünkü kýrgýndýr hayata ve insanlara.
Uçsuz bucaksýz bu dünyada kocaman bir mutsuzlukla tek baþýna kalýyor insan.
Bazende uzaklaþýyor insan, sýðýndýðý limanlardan çok uzaklara Canýndan býkmýþcasýna, ölürcesine arkasýna bakmadan sýyrýlýp gitmek istiyor
Bazen susuyor insan, ama bunu bile çok görüyorlar cana, bu yüzden susar bazen Bu yüzden çaresizliðe gömülür insan Uzun uzun anlatmak deðil susarak sessizce arkasýna bakmadan çekip gitmek istiyor Bazen yoruluyor insan, hemde çok yoruluyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
MESUT KAHRAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.