ESKİ MEKTUPLAR

ESKÝ MEKTUPLAR

Hani, sayfalar dolusu mektuplar yazýlýrdý ya eskiden,
Sarý, pembe zarflara konulan...
Hasret kokan sevda satýrlarý arasýnda,
Ýçinde kurutulmuþ gül yapraklarý olan.
Ey yâr diye baþlanýrdý söze
Ya da ey sevgili...
Sonuna ’’m’’ harfi koymaya varmazdý eller
Zira; buna müsade etmezdi o günkü edepler.
Önce, biraz havadan, sudan konuþulurdu
Hatta mahalledeki bakkal ve konu komþu.
Kim evlenmiþ, kim ölmüþ yazýlýrdý tüm havadisler,
Bir tek seni seviyorum demeye varmazdý diller.
Sensiz buralarýn tadý yok denirdi
Çiçekler eskisi gibi kokmuyor artýk.
Güneþ, gülümsemiyor yüzüme
Bülbüller þen þakrak ötmüyor artýk.
Geçenler anneni gördüm sokakta,
Hasretten biraz sararýp solmuþtu.
Boya, badana yapacaklarmýþ sizin eve
Belki yakýnlarda dönersin diye..
Her þey anlatýlýrdý da;
Özledim demeye utanýlýrdý.
Bir damla göz yaþý düþünce satýrlara,
Daðýlan mürekkeple birlikte
Ýþte o bütün meseleyi anlatýrdý.
Dokunulmazlýðý vardý sevgilerin o zamanlar
Bir el çizilirdi mektubun son satýrýnda
O el koca bir umuttu,
Sevdanýn hatýrýnda.....

Nurgü KAYNAR YÜCE / K.MARAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: