Gülüşünü Şiir Bildiğim Kadın

Saatlerle dahi kavgalýyým sen gittiðinden beri.
Akrep yelkovanla küs, zaman benle, ben kendimle.
Ne zaman geleceðini bilsem, barýþýr iþte o an herkes herkesle.
Akrep yelkovanla, zaman benle, ben kendimle.

Haciz konulmuþ tüm düþüncelerime sen olmadýðýndan beri.
Aklýný yitirmiþ birinden pek de bir farkým yok þimdilerde.
Lâl olmuþ bütün kelimeler, anlatamýyorlar bu bendeki sensizliði.
Alfabem dahi yetmiyor anlatmaya, sana olan bu özlemi.

Çocuklarýný kaybetmiþ, Cumartesi Anneleri gibiyim görmeyeli seni.
O kadar çaresiz, o kadar yorgun ama bir o kadar da umutlu.
Kalem, yazýyorsa hep umuda dair
Sevende hep bekler sevileni,
Umuda þiir yazar gibi.

Anadili yasaklanmýþ bir milletin, isimsiz kalan çocuklarý gibiyim sen gelmeyeli.
Senelerce, asýrlarca kimliksiz býrakýlmýþ, yok sayýlmýþ gibi.
Iþýksýz býrakýlmýþ, karanlýða mahkum edilmiþ bir esir gibiyim sen gittin gideli.
Gökyüzüne hasret, maviye hasret, sana hasret...
Iþýksýz kaldýðýnýn bile farkýnda deðil, gözlerim gözlerini görmeyeli.
Meðer ne çok zaman geçmiþ, gözlerin gözlerime deðmeyeli.

Ey gözlerini vataným, gülüþünü þiir bildiðim kadýn.
Sevmeyi öðrendim ben seninle, seviyorum diyebilmeyi.
Madem sevdik seninle biz Adem ile Havva gibi,
Artýk gelmelisin bence
Ýlk sevenler olmasak da son sevenler olmak için.
Sosyal Medyada Paylaşın: