gök kubbeyi kuþatan ay ýþýðý altýnda durgun bir geceydi yazdan kalma ayýn þavký vurmuþtu kararan yüreðime bir yaný denize,bir yaný göðe bakan heba olan ömrümün seyir terasýnda seyre daldým cümle alemi el alemden uzak aþka aþýk aklým karmakarýþýk bir yabancýya bakar gibi baktým kendime bir de beyhude gelip geçen vefasýz yýllara...
sahi,sýrý dökülmüþ bu ayna ben miyim? yüzümde eðreti duran sahte bir gülüþ kanatlanýp yere çakýlan eski bir düþ þakaklarýmda aðaran geceler nar taneleri gibi daðýlan hançer saplý ciðer yarasýnýn iç yakan kývýlcýmlarý son günlerde gözümün önünde uçuþan bu sineklerde neyin nesi þimdi? kapýma soluk soluða koþarak gelen yaþlýlýk alametinin ayak sesi deðil de ne?
üzülme dedim çocuksu bakan masum yüzüme bir an evvel büyümek isteyen sen deðil miydin? büyüdün de sanki baþýn göðe mi erdi? hangi ara lisanýný bilmediðin diyarlara gittin gittin de içindeki çocuðu ne ara unuttun oysa sen bende yeþerecek hep bir umuttun yoksa sen de ben gibi dilini mi yuttun baðdaþ kurup hüzünleri kendine mesken mi tuttun?
kurþun iþlemez müzminleþen yalnýzlýðýmda boðazýmda mühürlendi,sitem dolu sözlerim göz çukuruma gömüldü,yanýp kül olan hayallerim ay’ýn ak gerdanýna asýlý bir çift gözde çýrýlçýplak takýlý kaldý sonbahar gözlerim
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.