Devrik bir cümleydim ben
Kendi çýkmazýn da
Yol arayan
Onun
Öyle güzel
Bir y-alandý ki; yüreði
Gelen her yolcuyu
Bahara kandýrýyordu
Götüremedim bedenimi yanýna
Çýkmazýmda
Ruhumu gönderdim
Uzaklarýndan
Sanki biraz
Yaðmur kokuyordu nefesi
Ýnandýrdýðý baharlarýna
Kandýrýrken kendimi
Ve
Akarken
Yaralarýnýn kabuðundan
Çürüyen bir boþluða
S-özün kiri
Yitirdim dünümü
Ýçi düþ dolu gözlerinde
Taylan