Hüzün

Terkedilmiþ þehrin hüzne mahkum kadýnýyým...

Önce
penceremde kuþlar öldü
çiçekler soldu bir bir
ve
parktan gelen çocuk sesleri kesildi...

Sonra
o cývýltýlarýn yerini
rüzgarda sallanan salýncaklarýn
huzursuz gýcýrtýsý aldý.

Parktaki aðaçlar yapraklarýný döktü
güller soldu, çimler sarardý.
Sokak kedileri yok oldu birden bire
köpekler tek tek ayrýldý mahalleden
araba geçmez oldu evin önünden

Ve bilinmez
sokak satýcýlarýna ne olduðu!
Bilinmez bu ani eksiliþ
ve hatta bir yok oluþ bu
nedendir bilinmez!

Virane bir görüntü var penceremde
Çimlerin üzerinde unutulmuþ oyuncak bebek
köþede patlamýþ bir top
kaydýrakta asýlý kalmýþ hüzünlü bir hýrka
telaþla çocuðunu alýp giden annenin unuttuðu kitap, bankta...

Terkedilmiþ þehrin hüzne bulanmýþ kadýnýyým;
Aðacýn dalýnda takýlý kalan
yolculuðu tamamlanmamýþ uçurtmayla ayný mahzunlukta
pencere önündeki
menekþelerle ayný yalnýzlýktayým
içimiz-dýþýmýz hep hüsran...

Yokluðunda ki þehrin, hüzne sarmalanmýþ
yalnýzlýða müebbet yemiþ kadýnýyým...

Parktaki kuþlar
kediler
çocuklar gitmiþ.
Geride dala takýlý kalmýþ uçurtma
unutulmuþ bir oyuncak bebek
kaydýraktaki hüzünlü hýrka kalmýþ...

Ve
mahzun menekþelerle
umutsuz bir kadýn
yokluðunla
penceredeki yalnýzlýðýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın: