içi dýþý cam kýrýklarýyla dolu insan denen canlýnýn ne çok kapý var geriye dönüp baktýðýmýzda ki kapýlarýn ardýnda çoðunluk hüzün!
(hep alýp baþýmý gitmelerdeydim oysa hiç bir zaman gidemedim yerim yoktu yurdum yoktu hep ýþýðýn etrafýnda dönen pervane gibi etrafýndaydým efradýnýn arasýnda kayboldum)
ne çok acý var topraðýn üstünde ve topraðýn altýnda acýsý bile yarým kalmýþ ne çok insan
(alýp baþýmý gitme isteðim ne zaman gelse baþa yönüm ne tarafa olsa yolum hep sana çýkýyor)
acý hep acý çok acý "hep ayný yerden mi kýrýlýr insan?" hep ayný yerden mi sýnanýr! ve hiç mi ç/alýþmaz insan acýya alýþmak bu kadar kolay mý?
yönüm nereye bilmem bu saatten sonra yolum belli ama topraðýn altý bekliyor beni yýllarýn biriktirdiði acý ve kýrýklýklarla...
"iç döküntüsü" diye nitelendirdiðim satýrlarýmý; Günün Þiirine layýk gören seçki ekibine, büyük bir mahcubiyetle teþekkür ederim.
Sevgi ve saygýmla.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşenur Çiftçi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.