Yaþým henüz küçük ama kursaðým bir ömre yetecek kadar hayal kýrýklýðý ile dolu. Bu yüzden ne zaman sevildiðimi hissetsem küçük bir kýz çocuðuna dönüyorum.
Bunu nasýl açýklayacaðýmý bilmiyorum. Bazen kaybolmuþ, bazen terk edilmiþ bazen de çok yalnýz hissediyorum.. Omuzlarýmda bir dünya var, çok aðýr sorumluluklar var ve bu yüzden bazen nefes almayý zor buluyorum. Hatta bazen güçlü olmaktan, her þeyi yapabilen bir kadýn olmaktan da nefret ediyorum...
Ama vazgeçmedim... Ben kaybederek kazanmayý öðrendim. Düþeceðim yeri o kadar iyi biliyorum ki düþtüðümde tekrar kalkacaðýmý da biliyorum.. Bana istediðin kadar meydan okuyabilir, onurumu incitebilirsin ve deðer verdiðim insanlarý kaybetmeme neden olabilirsin Ama benden asla alamayacaðýnýz þeyler var: kocaman kalbim, gülümsemem, sevgi verme arzum, empatim… Beni bir savaþçý yaptýn ve asla pes etmeyeceðim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ebrucn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.