Gel 27

Gel, ister lale ol, istersen de kardelen
Ayrý kalmak acý veriyor bana senden!
Kokularýn gelir sümbülden
Gitmiyorsun,
terketmiyorsun beni düþüncelerimden
Doðrusu bu, itiraf ederim
Yaþanmamýþlýklarýn toplamý var
Senden ve senden önceden!
Bilmezdim, gönlümün böyle
Deli divane olduðunu
Göçüp gitmeden, bu þehirden
….
Her þafaðýn yeniden bir ölüm olduðunu bilmeden
Ormanlarin serin yeþilliðini taþýdýðýn yüreðinden
Yorgunum yorgun, gel de tut ellerimden
Bak, bir sabah daha sensiz
Donatýr gün kendini hüzünlü elbiselerden
Seversen sev derdin beni ciðerden
Ciðerden seviyorum seni ciðerden
Çið düþen dudaklarýn gülümsesin yine ayný yerden!
Çekilmiyor yanlýzlýk bu güvercin sessizliðinden
Çekip gitmez ve gitmesin bu yoksulluk içimden
Kaçýlmaz ki, senden!
Esersin bir saba gibi her gün yücelerden
Uzanýr gider, çiðner zaman bizi
Ben, seni öperken gözlerinden
Bicilmiþ, dökülmüþ gökyüzü gibi
Geçip gidersin önümden
Seyre doymaz gözlerim seni
Öperken gözlerinden
Þimdi bulutlarda çaðýrýyorum seni
Çektiðim acý özleminden
Seni topluyorum, daðda bayýrda
Kýr çiçeklerinden …
Renk renk açýyorsun her gün yeniden
Rüzgar, karayel, poyraz, meltem, sam
Esiyor içimden!
Geldiðim coðrafya gibiyim
Daðlara benzer, dalgalanýrsýn
Derince içimden!
Dudaklarýn seslenir,
Gözlerin bahseder sevgiden
Bu ayrýlýk, bu acý, bu ölüm neden?
Hep sen,
Sabah sen, öðlen sen
Ýkindi sen, akþam sen, gece sen
Esersin bir kamerya da ay ýþýðý içinden
Yaþamak zamaný zanlýca yeniden
Bir avunmak kalýr, bir de dinlediðimiz þarkýlar
Her gün bitip tükendiðim özlemden
Korkmuyorum ki,
sen gittin gideli ölümden
Hep içimdesin, hisettemlisin bunu kendiliðinden
Acý çekiyorum çaresizlik serüveninden
Yüzüne vuran ýþýk inceliðinden
Doða kadar gerçeksin,
Bitmiyorsun ve her gün baþka bir biçimde
Doðuyorsun içimde yeniden …
Her dere kenarýnda,
Her nefes alýþýmda
Seni basýyorum,
ipek gibi saçlarýný okþarken baðrýma
Hissedebildiðim tek aydýnlýk adýna
Gel ve öldürme beni havasýzliktan
Kurtar, içine düþtüðüm bataklýktan!
Bir yudum su iç ve bana da ver
Kalan damlalarý senden
Alayým ölümü üzerime senden
Bilmelisin, hazandýr
Sensiz geçtiðim mevsimler içinden
Döküldü yapraklar,
gökyüzü mavi deðil
Daðlardan kekik kokularý da gelmiyor
Bilmem ki neden?
Kahroluyorum, her gün
Yaþadýðým çaresizlik yüzünden
Gözlerim görmüyor artýk
Gündüz ve geceyi de farkedemiyorum
Sensiz bir adým bile
Öteye gidemiyorum!
Gel, gel diye sana sesleniyorum
Uyku yerine sana özeniyorum!

H. Hüseyin Arslan - 11.07.2021
Sosyal Medyada Paylaşın: