Bu uykusuzluk; Sinirler mi bozulmalýydý, Þiirler mi yazýlmalýydý, Uyumsuzluk! Kaç kiþilikli sýnav, Ya da ruhumdaki kaç setlik þýnavdý bu, Psikopat mýydým? Veya aptal bir sosyopat, Veyahut þeytanýn insaný sevmesi gibi bir zanaat, Ne bir manifestoydu sözcüklerim, Ne de bir serenat!
Ah þu iblisin hümanistliði, Asla kendimin senaristi deðildim, Rüzgâr estikçe mi eðildik, Sevmeyi kesince mi delirdim, Ýnsan üstüne insan istifliydi, Ýflah olmaz fantazilerimiz, Herkes, herkesin, herkesiydi, Keskinliðimiz yersiz, iffetimiz dümen, En baþýndan en sonuna daima gülen; Deðersiz, hissiz, kalpsizdi, Gül bahçelerimi talan edip, Saplantý, serzeniþ, çeliþkili tükeniþ ekmiþtim, Duygusuz þiirlerimde olmasa, Büsbütün sessizdim!