Elim deðmiyor, Çelmeler, Zifiri bir odanýn içinde; Çivili bir adam biçiminde çizili, Gelip gitmeler, Bedenimi, benimle geçinme derdi sarmalamýþ, Ve ruhum, akýl bali bir toplumun ferdi olamamýþ, Bütünde, bu bir depresyon mu? Yoksa manevi bir çöküþ, enflasyon mu? Voltalarýn istasyonu muydum? Duygularýn istismarý mýydým? Israrlarým istisnaî deðildi! Aþkýn, bir vücutta iflasý mýydým? Sorgular ve sualsizlik anlamsýzdý, Gülü hatýrlamak iflahýmý kesiyordu, Ve dokunuþum, bir þeylerin saflýðýný mý bozuyordu, Nasýl bir ’ah’ almýþtým da, Yüce bir reddediliþ ile doðmuþtum.
Elim deðmiyor; Kanayan yerler var, Ne pansuman, ne tampon, Ne de tatlý sözler kesmiyor, Gözüm almýyor yarýnlarý, Geri alamayacaðým yerlere daðýtmýþtým, içimdeki güzelliði, Ve kýrgýnlýðým; Daha ne kadar sýðdýrabilirdim hayatýma karanlýðý, Daha ne kadar yaþayacaktým bu hiçliði, kuraklýðý. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.