Muamma

Bazý geceler vardýr,
Ýlham kalkýp kendi ayaklarýyla gelir.
Bunu suçsuz yere kalemi kýrýlan,
Bileklerine kelepçe vurulan bir insana benzetirim genelde.
Gözlerin boylu boyunca dalar gider,
Belirli yada belirsiz bir noktaya.
Kalem eline yapýþýr kalýr.
Bir aksesuar gibi düþün.
Geceye bir þiir yazardým,
Sen bir düz yazý.
Kimisi ise bambaþka þeyler.

Bana gelseydi,
Çok iyi olurdu dediðim þeyler var.
Ben kalkýp gidemiyorum.
Ah bu dizlerimin tükenmiþliði.
Eskimeye yüz tutmuþ pabuçlarým.
Gerçi artýk,koþar adým gitmek diye birþey de kalmadý.

Gidebiliyor olmak,
Hangi alem de ulaþmak ile ayný anlama geliyor aceba.
Bileniniz varmý.
Zira bilmiyorum.
Gerçi bilsem de,
Ulaþmak istediðim ne kaldý,
Affinýza sýðýnýyorum,
Velhasýl onu da bilmiyorum.

Hiç bir otogara sýðmadý.
Bu deli gönlüm.
Tek kiþilik bir murettabat.
Yol da benim,
Yolcu da ben,
Ýnanýr mýsýnýz,
Yollarda aþýnan da.

Uzak deðil, yakýnda sayýlmaz.
Ama,
Ýnanýn bir peron hak eder,
Bu yolculuk.

Buraya kadar yazdýðým halde,
Hala içinde sen geçen bir cümle kurmadým.
Ve hala daha kurmuþ deðilim.
Ýçinde sen de geçsen.
Olumsuz bir cümle bu.

Dil o kadar elastik ki,
Olur olmadýk bir kelime dahi,
Aklýnýn alamayacaðý manalarý kucaklayabiliyor.

Ama ben hala sen demeden,
Sen demiþim gibi hissedeceðim,
Benimseyeceðim bir kelimeyi,
Yatýrmadim koynuma.
Ben de geceler hala bundan soðuktur.

Bazý geceler,
Kendi ayaklarýyla gelir ilham,
Bu cümlenin bir benzerine,
Bu þiirin ilk cümlesinde rastlayabilirsin.

Ýnsanlar rastlar bazý þeylerin benzerine.
Dünya aldý baþýný gidiyor.
Ýnanýr mýsýn sevgilim,
Kan deryasýnýn ortasýnda,
Bu sandalla karaya çýkmak için kürek sallarken.
Anasýný babasýný kaybeden küçük çocuklarýn nidalarý,
Kaçýrýrken bazý geceler uykumu.
Açlýktan midesi büzüþe büzüþe ölen insanlarýn var olduðu,
Kursaðýma takarken lokmalarýmý.
Sana yazmak,
Ýnan aptallýk gibi geliyor.
Ýnsanlar rastlýyor birbirlerine.
Ama erken ama geç.
Ama isteyerek ama istem dýþý.
Ben bir benzerine rastlayamadýðým için,
Kendimi çok þanssýz hissediyorum.
Yerini sana hiç benzemeyen birine býrakma fikri.
Beynimi bir derin dondurucunun içine atýyor.
Donuyorum.
Ve kesiliyor dünya ile baðým.
Nitekim dünya yaþanacak bir yer olmaktan çýktý.
Gül solacak,
Dikeni de var hem.
Kaný oldum olasý sevmem.
Seni dünyanýn barýþý görene kadar seveceðimi bil isterim.


Sosyal Medyada Paylaşın:

Ehvenişer Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

İnşirah Arnavut Kaldırımları Muamma