Þimdi; sen damlarken gözlerimden
aslýnda düþen benim her zerrede kendimden.
süzülürken kýrýk çehremden garipliðin koynuna,
seni kokluyorum aþký emen buluttan,
hasret yaðdýrýyorum sitem yamaçlarýna..
ellerimi sürdüðüm her bahara
seni nakýþlýyorum çiçek çiçek.
ömürler soluyor
bir bilinmeze açýlýyor gözlerim
varlýðýnýn yamacýnda oyalanýrken kaybettiðim seni,
yokluðunda bulmanýn tesellisidir
kalbimi umuda perçinleyen bu eski çivi.
sedef kabuðumun içindeki
o emsalsiz siyah incisin þimdi.
sevim yakýcý.