Babam

Benim babam müthiþti..
Onun gibi bir insanla hiç karþýlaþmadým.
Hep okumamýzý isterdi, hasta olduðu dönemlerde bile bir gün boþ durmadan çalýþýrdý.
Annemi çok severdi, toz kondurmazdý ailesine.
Sevgisini belli etmezdi, kolay kolay öpüp koklamazdý, net bir duruþu vardý ama biz hissederdik.
Çocuklar sevgiyi hissederler hele kýz çocuklarý babalarýnýn her halinden anlar, duygularýný hissederler.

Erken kaybettim ama ona dair hiçbir þey unutmadým.
Gülüþünü, sesini, kokusunu, bakýþýný 9 yaþýmdan beri yüreðimde yaþatýyorum.
Onunla birlikte çocukluðumu da gömmüþlerdi..
Arada rüyalarýma gelir, yüreðimdeki gibi.
Hiç deðiþmemiþ.. kýyafetleri, duruþu, tesbihi, þapkasý...
Her þey o kadar net ki uyandýktan sonra rüya olduðuna inanamýyorum.
Gerçekti, babam gelmiþti.
Geliyor iþte böyle arada, seviyor kýzýný ve geri gidiyor.

Ýþte ben bu yüzden boþluðumuzu hatýrlatan, günlerce bu sýzýyý hissettirecek günlerden nefret ediyorum.

Sahi anneler günü, babalar günü neden var?
Birileri hediye alsýn, yýlda bir kez öpüp koklaþsýn, hatýrlasýn diye mi?
Oysa bunlar hiç unutulmamasý gereken kiþiler deðiller mi?

Mesela annem yaþadýðý halde hiçbir anneler gününü genele yansýtmadým, yapamam.
Birilerinin yarasýna tuz basamam..
Anneme olan sevgimi sevgimi bir güne sýðdýrmam ki genele yansýtayým..

Hayatta özel günler yok, özel anlar var..
O anlara her an kaybedecekmiþ gibi sýký sýký sarýlmak, deðer bilmek yetmiyor mu?
Neden bazý þeyleri insanlarýn gözüne sokmadan, insanlarýn yaralarýna dokunmadan yaþayamýyoruz?
Sosyal Medyada Paylaşın: