anahtarý uyuyorken büyütüverdim þehri kedilerini sevdim tahta faytonlu adamlar geçti sokaklarýndan hava kül kokusu alabildiðince sýcak
iri yapýlý taylar uyuyor dört ayak sormayýn renklerini bir mezar kýpýrdanýyor yaný baþýmda belli isteksiz ölmüþ biri karýncalar kaçýþýyor o an o an saçlarýma dolun-ay
korkuyorum bazen kaybetmeye inanmýþým pazar olsun istiyorum telefonum çalsýn bir ayin çizeyim kutsalýnda zamana
kime ne gözlerim kýlýyorsa namazlarý aðlayan pasaklý çocuklarý oyalýyor ellerim tertemiz sularý kirletiyorken nefret sevgilim sen gitme
tüm sözlükleri tarýyorum kahveyle yeþil arasý gözlerin için derininden kýrýlýyor toprak bunlarý yazmak istemiyorum sevgilim seviyorum seni
o tanýdýk eski saat kulesi kýsaltýyor yine zamaný el sallýyorum biriktirdiðim mektuplara hala seni sevmek güzel hala beklemek imkansýzý
Belgin ERTÜRK
Yeniden paylaþýmdýr. yazarken de okurken de beni mutlu etmiþ olmasýna raðmen gölgede kaldýðýný bildiðimdendir. umarým sizlerde kendinizden bir þeyler bulabilirsiniz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
belginerturk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.