ah! karanfil içimin kýrýlgan aynasý dalýndan kopmuþ bir meyve gibi yokuþ aþaðý dik falezlerden yuvarlanýyorum ruhumun örselenen kanatlarýnda yorgun mýrýltýlar
ah! içim duman duman rüzgârlar savurdukça daðýlýyorum bacaklarým sanki yaþlý ebabil takýldýðým yerde vuruluyorum kan kusan gözlerime mil çeken acýlara hiç alýþamadým
ah! karanfil beyaz leblebim ekþi eriðim yorgun ruhumun uysal kedisi gözlerime bak göçebe bulutlarýn uðrak yeri ýssýz dilsiz yolcusuz bir köprü gibi keþmekeþliðe uzanan kollarýma bak yara bere içinde
sahibini arayan bir türkü gibi daða taþa vuruyorum kendimi küçüksün sen bilmezsin çaresizliðin zorbalýðýný kül olan hayallerimin ortasýnda kalbim seyrediyorum yok oluþ masalýný aldýrma hiç boþalsýn yaðmurlar üzerime
ah! karanfil üzülme heba olan ömrüme ölüm aðacýný diktim topraða ayaðýmda demirden nalýnlar hadi tut ellerimden usul usul yürüyelim Mevla’ya…
ayþe uçar 3.06.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
flycan57 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.