MECUSİ VE KAVLAĞAN

Bir öfkeyle gelirsin salkým saçak.
Baþkalarýna gidersin Babil sýrlý camda.
Henüz düþkün melekler yaratýlmadan, sihri,
Aþka yüklersin katar ciniyle.
Oturup hasbihal edersin havlince.
Külünklere gerilmiþ en kutsal kitaba,
Yeminler edersin.
Dersin ki;
-Ulaðým saðýr, kulaðým çivili ölümlere.

Gölgelerde birikirsin, adýn güneþ.
Ehil bir candýr kapýnda bu kýrçýllý kavlaðan.
Uzat yemiþlerini ve alýçlarý daðlardan.
Gözlerime Allah diye açan,
Kýzýl serpuþlu çiçek miydin sen?

Yok, çilesini bilir misin,
Ol yokuþunda, yan visalini gözlerde.
Eðilince topraðý, yükselirken arþý titreten sabrý…
Günahýný serseler þimdi.
Taþlasalar meydanda seni,
Naz makamýnda,
Secde bulunmaz miracýna.

Havas bilmez gibi öfkeye düþersin.
Kibrin, ardýç köküyle deler aþk kayasýný.
Elinde bir iplik mavzeri,
Daraðaçlarý kurduðun mevsimlere,
Ayaz olur düþersin.

Bu da bir deridir iþte, yüzsen yüz bin kere
Enel hak diyip durur.
Senin elindeki kýrbaç, vursa dilimin þavkýna,
Ay olup doðar nurum.
Azazil mi oldu siyahi noktalarýn?
Bu öfkenin vadesi de dolar bir gün,
Taþtýðýn yerden sýkýlýr boðazýn.

Adýn güneþ diye, Mecusi olmadýk ya.
Tapýnasý bir yoldu yakýlasý kalbin.
Eðilirken dirseklerim deðmedi diye dize,
Tadili erkana uymadý mý kulluðum.
Üzüm kuruyup kurtçuklar doðunca,
Dersin ki;
-Kulaðým saðýr, dilimde veremli bir söz.
O zaman bir talak vakti gelir ayrýlýða
Öfken diner
Bu kemikleri eriten köz
Yakar kibrini nefsinle beraber.

Ahmet Serdar OÐUZ


Sosyal Medyada Paylaşın: