kaz çobaný gibiyim
yonuyor önümdekileri
ömrüm gibi herkes
kalmadý elimde
bir tek dal
omuzlarým eðri
dilim lal
salkým saçak
söðüt kollarým
bu cüce gölgede kim
soluklanacak
elsiz bir dilin ruhuyla
tutunup fincanlara
alaca kargalar gibi kanatlanarak
telveleri aþýp
bu sensiz yürek
hangi umuda
konacak
daha çok öter bu saksaðan
vur belime kazmayý
ben esirim
herkes kaçak
köküne su koþtuðum
söðütler kurumuþ
kokan nefesimle
yeþerecek daðlar
hep üfleyeceðim ben
ses vermeyen düdükler
utanacak