-I- Çýk diyor ata topraðýmdan, bana! Koyun güder gibi sürüyor oradan oraya! Allah’ýn en mübarek ayýnda bile imanýma Sövüyor balçýk aðýz, çöküyor boðazýma; Böyle dönüyor zulmün çarklarý...
Nereye dönsek onlar; Dolar bezirgânlarý! Çepçevre kuþatmýþlar; Onlar ve onlarýn müptezel uþaklarý... Yaþamak: Özgürsün ya! Özgürlük: Yaþýyorsun ya! Kitapsýzlar, güya Ýnsan haklarý, çaðdaþlýk diye bize Satýyorlar, o ikiyüzlü hitaplarý!
-II- Sanma yýkýlýr bu kavi duvar, sadmenle! Ey tarihin lanetlenmiþ çocuðu, dinle! Belki bükülür çelik halat Ve kopar çekmeyle saç teli gibi, fakat Dayanmýþsa kemiðe býçak, Batmaz ne yapsan daha derine!
Menzili olmayan yol mu var, þaþkýn Sonu olmayan hâl mi var? Elbet döner tersine rüzgâr... Ve çevrilir acýlý yüzler bahar gülüne!
Ey tarihin lanetlenmiþ çocuðu, dinle: Sanma yýkýlýr bu kavi duvar, sadmenle! Senin de kurtuluþun olacak, o topraklarda Bahar geldiði gün, Filistin’e...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.