Bak çocuk

Bak çocuk,
Uðruna aðlayacak kadar kimseyi sevme,
Üzülürsün, kýrýlýrsýn,
Yanarsýn kimse görmez.
Gitmez deme her gelene,
ve her þeyini verme sana hiçbir þey veremeyene.
Ansýzýn çýkýp gider hayatýndan,
Sen her þeyini kaybettiðinle kalýrsýn.
O olmazsa olmam diyecek kadar sevme kimseyi,
Belli edersen zaafýný, giderler senden.
Sen yine yalnýz kalýrsýn.

Sonra, ne oluyor biliyor musun?

Onsuz olamam demiþtin ya,
Onsuz da yaþamaya alýþýyorsun.
Acýyan, kanayan yaralarýný kendin sarýyor,
Yavaþ yavaþ iyileþiyorsun.

Bir süre sonra vazgeçiyorsun.
Herkeste onu aramaktan,
Yolunu beklemekten,
Onu düþlemekten,
Yeniden hayaller kurmaktan.

Unutmaya baþlýyorsun,
Adýný, sesini, yüzünü,
Bir tek;
Seni yaralayan,
Yüreðini kanatan,
Hayallerini yýkan,
Umudunu kýran,
Sözlerini unutamýyorsun.

Kimse hayatýna tesadüfen girmez,
Kime ne kadar güvenmen gerektiðini,
Kimi ne kadar sevmen gerektiðini,
Hayatýna giren herkes senden bir þeyler alýyorken,
Sen herkesten bir þeyler öðreniyorsun.

Ýnanma sakýn söylenen sözlere,
Aldanýrsan, yolunu kaybedersin.
Bir daha ne yolunu ne de kendini bulabilirsin.



Sosyal Medyada Paylaşın: