RİVAYET O Kİ AZİZİM...
Sözcüklerim uçurumun dibinde belki de
Tam düþmek üzereyken yakaladý Rabbim beni
Elbet dünün mizacý ve þavkýydý düþürdüðüm:
Cebimden düþenler…
Yüreðimden düþen.
Gözümden düþen ve de.
Tam da düþecekken
Son anda uzanan bir el
Yuvarlandýðým uçurumun yamacýnda asýlý
Kalem olduðunu ansýzýn fark ettim o an deðil ama
Elbet yaza yaza
Firar ettiðimse dünümdü
Konduðumsa umut
Kovulduðumsa kapýsýndan ne çok köy
Oysaki her köy benimdi
Bense ait olduðum kadar evrene
Hep de doðrularý haykýrýp iyiliðe meyletmiþken…
Neyse ne, azizim
Ne de olsa bu asrýn seyyah keþiþiyim ben
Azýcýk geçen asýrda kalan
Esaretimse kendime ve sevgiye
Elbet çözemediðim binlerce þifre ve bilmece:
Bazen su doku
Bazen içine saklandýðým su küresi
Kürediðimse günü ve aþký
Küstüðümse yine kendime…
Firar ettiðim o çorak topraklar
Oysaki köküme sadýktým ben
Mademki çiçek olma hüviyetimle bir yeþerip bir solacaktým.
Kýstým yüreðimin musluðunu
Kýstým da gözlerimi
Kýstýrýldýðým o mahzen
Oysaki gün ýþýðýna muhtaçtým ben.
Yine de geceyi mesken bildim
Hududumu da aþmadan
Ve kimse sýnýrlarý ihlal eden…
Elbet aldým gardýmý
Mademki yalnýzlýktý defansým
Gel gör ki sevmekti içimden gelen tüm kâinatý
Ama uzaktan
Ama sessizce
Ama içime kaçan yaþlarýn ve kirpiklerin gölgesinde
Gözlerimde ela bir düþ
Düþlerime eþlik eden içimdeki sefil keþiþ
Kestiðim her hece ve kalemin damarý
Damardan sevdiðim ve yazdýðým
Kimse dama taþý gibi beni oynatan
Razýydým, azizim
Çünkü sevgiydi bunun adý…
Budadýðým gövdem
Bazen su aþýmýndan solduðum
Sanýrým zehir geliyordu insanlara bunca sevmem ve coþkum
Lakin müptelasýydým ben evrenin
Halis munis bir çiçek olmak ne ki?
Dikenlerimle alabildiðine barýþýk
Yine de inanma sen bana
Çünkü bendim beni zora sokan ve karmaþýk.
Rivayet o ki, azizim…
Yeniden doðacaðým ben yeniden
Baþka bir iklimde ve mertebede
Ya insan ya çiçek
Ya solacaðým ya söneceðim
Ama illa ki uçacaðým
Dün olduðu gibi ve þimdi ve þiarým
Elbet hayallerimde saklý sýrlarým
Zemine serili bir kilim ki
Saçaklarýnda hüzün ve umut
Zemherilere tutsak olsam da
Ilýman bir mevsimdir beni bekleyen
Benim neyi beklediðimse müphem…
Gerçek olansa gerçek olduðum
Gerçeklerin farkýnda ve de gerçekler ait olduðum ne ki
Hayallerim olmasa nasýl yaþardým ben?
Nasýl yazardým rengim her gün solmasa?
Nefesim yettiðince uçmak kalemin tininde
Elbet konmak sadece konmak yüreklere…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.