Akþam olmakta
uzak daðlarýn ardýnda trenler geçmektedir þimdi
gözlerimde mavi gecelerin yýldýzlarý
yüreðimde özlemin ince sýzýlarý
yorgun güvercinlerin kanat çýrpýnýþlarýnda soluðum
bakakalýrým her akþam öyle dalgýn, dargýn ve ýraklardan ýrak
yalnýzlýðýmdýr damlayan karanlýðýn kirpik uçlarýnda her gece
her sabah bir çocuktur içimde alýp baþýný gider uzak daðlarýn doruklarýna
yýllar var ki tek bir çiçek açmadý gönül bahçemde
kabr-i hanemde tek bir yolcu geçmedi
çöl oldu gülüstaným
þiiristaným, düþistaným
oysa hep yolculuklardý sakladýðým kendime, keþifsiz denizlerdi
yýllarca bir ayrýlýðý biriktirdim deltalarda, bir yalnýzlýðý
kendimden kaçýp kaçýp kurtulmak isteyen bir gemiydim belki
belki bir deliydim herkesin akýllý olduðu bir dünyada
oysa yýllar varki tek bir gemi gecmedi denizlerimde
göðümde tek bir martý uçmadý
yaþlý ve yalnýz bir aðaç gibi sürgün kaldým yüreðimin içinde
bilirimki, her akþam gözlerimde akýp giden o çaðýltý
avuçlarýmda taþýdýðýn ateþle sudur
uzak daðlarýn ardýnda kalan menekþe gözlü bir kýzýn kokusudur
her dizede yüreðime kanayan sözcüklerle yazýlan
akþam olmakta
uzak daðlarýn ardýnda trenler geçmektedir þimdi
yüzümde sýnýrlarý çizilmemiþ bir hüznün camlarý parçalanýyor
depremler baþlýyor her gece, þehirler çöküyor içimdeki çukura
ve her sabah yeniden yüreðimde sýzýlarla uyanýr bir daðçiçeði
bakarým öyle uzaklara kanayan gülüþlerle, kýrýk düþlerle
ki, metropol duvarlara yapýþtýrýlmýþ
boynu bükük bir resim karesi gibiyim sanki
hüzünlü yüzüm aykýrý sakalýmla
Akþam olmakta
uzak daðlarýn ardýnda trenler geçmektedir þimdi
gecede keman hýçkýrýklarý, baþýmda gam
belki analar aðlamaktadýr uzak bir kentte
yittik çocuklar, yorgun babalar ve yüreklerinde ezikliði çaresizliðin
belki herkes bir yarayý sarmaktadýr kendi içinde kimbilir
kimsesiz bir ölümü karanlýðýnda
yýllar varki, ayrýlýklar yaralý bir nehir gibi akmaktadýr içime
rüzgarlar eserken alnýmýn sahillerinden, uzak denizlere savrulur düþlerim
kirlenir mavi gülüþlerim, yaralanýr martýlar, havada asit ve kir kalýr
simsiyah bir bulut gölgeler yüzümü her gece, gecelerki, yaslandýðým tek sýðýnak
akþam olmakta yine
ey geceden gelip geceye giden trenler
bir gün yanlýþ saatlerin gözlerimde buluþtuðu bir noktada
bir damla su gibi düþünce hayatýn uçurumundan
son isyanýný çekince yüreðim, alýp götür beni buralardan
insanýn uðramadýðý uzak kýyýlara
bir derviþ gibi ýssýzda yanmak için, kendi içimde sarmak için yaramý ...