YAŞAMAK ZOR ŞEY
yaþamak zor þey be kardeþim,
Aðlaya zýrlaya geliyorsun dünyaya,
sonra sarýlýyorsun diþinle týrnaðýnla,
týrnak izlerin kalýyor her eski yýlda.
Gözünü açýyorsun ki ne göresin?
Önce bir anne, sonra kardeþler ve...
Ve verdikçe veriyor hayat sana,
emmiler, halalar, dayýlar teyzeler...
Sokaða çýkýyorsun ilk arkadaþlar,
okul sýralarýnda baþlayan dostluklar...
bitmeyecek zannediyorsun,
derken ilk kalp aðrýlarý...
Bir sürü þarký ezberliyorsun hasret dolu,
þiirler yazýyorsun abuk sabuk,
serkeþliðin dibine vuruyorsun.
Yaþamak zor þey be kardeþim,
Ekmeðin peþine düþüyorsun yalýn ayak,
derini yüzüyor paralý bir kýrkayak.
Yumruðunu sýkýyor, marþlar ezberliyorsun,
En okkalý küfürleri öðreniyor,
sokaklar da coplanýyor sun.
Her seçimde bir umut,
insanlýk kurtulacakmýþ gibi
ve sonra birden hepsini unut.
Bir, iki üç derken küsüyor sun sen de
sövüyorsun tüm oy verenlere.
Kapatýyorsun pencereni gelene geçene.
Yaþamak zor þey be kardeþim,
bir taraftan büyürken dünyan,
bir tarafýndan baþlýyor küçülmeye.
Öyle zalim ki hayat eðleniyor acýlarýnla,
sanki bunun için vermiþ her þeyi!
bir bir alýyor verdiklerini...
Dönüp bakýyorsun ki geri,
ne ana ne de baba kalmýþ.
Gitmiþ emmilerin dayýlarýn ve daha niceleri.
Bebeksi teninin yerini almýþ keder çizgileri.
öyle býktýrýyor ki seni,
razý ediyor...
Yaþamak zor þey be kardeþim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.