Hüzün

’’Ýnsanýn kaderi insandýr
diyordu birileri..

baksam uzun uzun alnýmý dayadýðým
küflü duvarlara
hüznü görüyorum
içim üryan
dýþým cehennemin öbür adý

ve
izim ..
o’mu
bak
yaðmura susamýþ ayaklarým...’’

..



ölümle yaþamak arasýnda
uðruna
bitesiye savaþmaktý
içimdeki bu çýðlýk

acýnýn ormanýnda
hiç olmamýþ
hiç yaþamamýþ gibi
soyumu bile bilmeden
kavmimi inkar ederek
genzimdeki vahayý yaka yaka
ardýma bakmadan gitmek..

..


aslýnda yaþamak kederince
derdi birisi

ellerimde zeytin dallarý
kýnýndan çýkmayan sabýr gibi
direnerek
belki
yolculuklarý düþleyerek

ah!
ah yetmedi avuçlarýma tüneyen kuþlarýn umudu
yudumlarken göðsüme batan alaz aðrýlarý
ah bitmedi ayaklarýma deðen topraðýn moloz zelzelesi







þimdi
gölgelensin sesimi kaybeden gece
ecelin kýyýsýnda haramiler hüküm giydirsin
varsýn sarmaþýklar sarsýn
nasýlsa kuþlar azalýyor
ne varsa küfre dönüyor dilimde


ve soluk soluða vuruluyor kelimeler..

..

unutma
’’daha elveda demedim sana’’


...



Sosyal Medyada Paylaşın: