İnsan sevdiği zaman başkalaşıyor

Ýnsan sevdiði zaman baþkalaþýyor,
Etrafýnda yer alan her þey, sevdiðine dönüþüyor.
Ýnsan sevdiði zaman biraz da çocuklaþýyor,
Çünkü aþkýn en masum halini çocuklar yaþýyor.

Hiç yaþamadýðý duygularý yaþayýnca,
Þýmarýyor biraz da.
Daha çok ilgi bekliyor,
Daha çok sevilmek istiyor.
Her anýný onunla geçirmek,
Her anýnda görmek istediði o,
Duymak istediði onun sesi oluyor.

En çok, ona konuþuyor,
Ona susuyor,
Ona koþuyor,
Ona yoruluyor,
Ýnsan en çok sevdiðine kýrýlýyor.

Gideceðini, biteceðini bile bile,
Öyle çok baðlanýyor ki,
O olmazsa, yaþayamam sanýyor.
Güneþ onunla doðup, onunla batýyor.

Hangi mevsim olursa olsun,
Elleri ellerine deðdiðinde,
Gözleri gözleri baktýðýnda,
Her mevsim bahara dönüþüyor.
Kalbinde, çiçekler açýyor,
Kuþlar ötüþüyor,
Kelebekler uçuþuyor.
Her zerren her an çocuk tadýnda bir mutluluk yaþýyor.

Zaman gelip geçiyor,
Ýlgisi azalýyor,
Hatta tahammül bile edilemez oluyorsunuz,
Sonra her þeyim dediðiniz,
Her þeyim bildiðiniz gidiyor.
Size kalan,
Kalbinizde, solan çiçekler,
Susan kuþlar,
Ölen kelebekler oluyor.

Ve bir enkazýn altýnda,
Ruhunuzu býrakýyorsunuz,
Ýnancýnýzý býrakýyorsunuz,
Düþlerinizi býrakýyorsunuz,
Aþkýnýzý býrakýyorsunuz.
Ölü bir beden içinde,
Paramparça kalbinizde o,
Kan revan dilinizde adý,
Kulaðýnýzda sesi ile,
Bir gün ölmek için,
Her gün yaþýyorsunuz.

Sosyal Medyada Paylaşın: