BEN SENİ VATANIM BİLDİM
Sýcak bir öðle vaktiydi.
Ben, sen, birde ayak seslerimiz…
Etrafta baþka kimsecikler yoktu sanki.
Bir Anadolu türküsüne ritim tutarcasýna,
Her adýma bir anlam katarcasýna,
Yürüyordun…
Bir an gözlerim gözlerinde asýlý kaldý.
Ruhsatsýz bakýþlarla vurdun beni…
Meskûn mahalde gezmen yasaklanmalý.
Zira gözlerine bakmak karþý konulmaz bir eylem olmakla beraber,
Sonu hep uçsuz bucaksýz düþlere çýkmakta…
Bilsen bu düþ gezilerinde ne geceleri gündüze kavuþturdum.
Ne umutsuzluklarý umuda çevirdim.
Ne çaresizlikleri görmezden geldim.
Gözlerimi gözlerinde unutup neleri boþ verdim.
Ruhsatsýz bakýþlarla vurdun beni…
Bir yangýna savurdun beni…
Her aþk yeni doðmuþ bir çocuktur.
Bende güzelliðinle doðup sadeliðinle emekledim.
Bir bilsen kaç kere yolunu bekledim.
Apansýz, amansýz, zamansýz…
Sevdim…
Ne kadar dirensem de aþk bünyemde filiz verdi.
Öðütler zihnimi çarmýha gerdi.
Günlerce asýlý kaldým, yinede sevdim…
Gözlerine Asya’yý gördüm.
Avrupa özentisi pozlardan uzak,
Koca yürekli gökçek kýz.
Anadolu daðlarýnda ayak deðmemiþ toprak…
Ben seni vataným bildim.
Ben seni yalnýzca sevdim…
Sessiz sedasýz gidiþime bir anlam yükleme emi,
Var sayalým sen bir dalgasý ben bir gemi...
Ola ki bir sohbette adým geçerse;
Çeçenya’da bir keleþ mermisi,
Bosna’da yetim baþý okþayan bir adam,
Türkistan’da asýlýp bayraklaþan bir Uygur genci,
Anadolu’da yýrtýk ayakkabýlarý ile kir pas içinde bir çocuk,
Bitmeye yüz tutmuþ bir Karay nesli,
Hazer kýyýsýnda bir çift çekik göz,
Kuzey Irak’ta bir Türkmen savaþçýsý,
Tuna’dan akýp giden bir özlem türküsü,
Hocalý’da mahzun bir hayat öyküsü,
Gelsin aklýna…
“Bir garip adamdý.” De.
“Yarý meczuptu.” De.
Yahut topuna birden “Aþýktý…” de, gitsin…
Atabey TÜRKSOYLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
Atabey Türksoylu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.