Vakit akþam, Güneþ kýzaran ufukta batmak üzere… Bir çocuk koþuyor Batmakta olduðu ufka doðru Güneþin ardýndan… Ellerini açmýþ havaya, Güneþi yakalamaya çalýþýyor. Güneþ hýzla ufkun kýzýllýðýnda kayboluyor, Ve çocuk koþuyor,
Tam yakalayacaðýný düþünürken Güneþ kayýyor ellerinin arasýndan, Boþlukta kalýyor, Ýrileþen gözlerindeki bakýþlarý Bir de havaya açtýðý elleri…
Sonra karanlýk örtüyor yeryüzünü, Bitmeyen bir gece baþlýyor. Çocuk küsüyor güneþe, Güneþ buz tutuyor gecenin koynunda, Bir daha sabah olmuyor.
Çocuðun bakýþlarýyla, Güneþi yakalamak üzere Havaya açtýðý elleri kalýyor Gecenin boþluðunda. Ertesi gün, Dün ve yarýn diye Yaþanmýþ veya yaþanacak bir zaman kesiti yoktu. Güneþi yakalamaya çalýþan çocuk da yoktu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozanca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.