aþk’ý bir þey sanmanýn
dayanýlmaz hafifliði var üstünde
at kendini þimdi oradan
söz
tutmayacaðým
sen onu ev sanmýþsýn
soyunmuþsun içinde
su içmiþ doymuþ
yýkanmýþsýn
kitap sanmýþsýn sen onu
güzel kitaplarýn yalnýzlýðý
sen onu yalnýz sanmýþsýn da ondan
dururum demiþsin satýrlarýnýn arasýnda
sokaðýn sanmýþsýn sen onu
“oynaþ akþam sefalarý” sokaðý
kaldýrýmýnda yatmýþsýn ilk gece
kumruymuþ kuðurdamýþ
kumru’muþ yemiþsin
yolun sonunda baðdaþ kurup
içinden geçiyorum sanmýþsýn da ondan
içince iç olmuþsun
için sevmiþ
korkuymuþsun sen
koyu gölgenmiþ o
ona saklamýþsýn en kaçak yüzünü
sen onu kalp sanmýþsýn
kýrmýzý ya ondan aldanmýþsýn
atýnca üçbuçuk heyecandan
aþk sanmýþsýn
aptalmýþsýn da ondan saklanmýþsýn
sanmýþsýn kuþ olduk aðaç olduk
kanadýmýz yapraðýmýz birbirine titredi
afatmýþ oysa anlamamýþsýn
sanmýþsýn ki kör bir ses
sürtünüp durmuþ geceye
bu gidiþle seni seviyorum da der
kangren olacak sesi
lâl sanmýþ yanýlmýþsýn...
alicengizoyunu
(... ne sanmasý !üç öðün seviþtiðin þiirler biliyor gerçeði...)