Þiir sabýr istermiþ; bir de bitimsiz emek!
Ki, duygular coþtukça ýþýldasýn heceler
Üstadý yol göstermiþ; þiir gizden iz demek!
Kafiye konuþtukça çözülür bilmeceler...
Baþlarken alan dardýr, kelimeler henüz ham
Tam kývam tuttu derken yeniden kývranýlýr
Ýkrama lâyýk deyip teþrif etmiþse ilham
Ýhtimam gösterilir... saygýlý davranýlýr!
Dizeler dem alýrken çekip gitse ansýzýn
Azap gülleri açar, ardýnda yas tutulur
Bitmek bilmeyen nazý artarsa vicdansýzýn
Öðünler gelir... geçer; yemekler unutulur.
Koca bir yangýn için bir tek kývýlcým yeter
Ýlâhî bir âlemden kafiye, betim yaðar...
Ve divitin ucuna duygular sökün eder
Kâðýdýn kucaðýna þirin bir þiir doðar.
Eseri destan yapan aþk ateþi, acýdýr
Damarda akan da aþk, Mecnun’u azdýran da
Þair; ilhama köle, kaleme kiracýdýr
Ferhat’a takan da aþk, daðlarý kazdýran da
Tadýný alan kiþi mevsimleri yaz bilir
Kýrlarda kokan da aþk, vahada gezdiren de
Aþýk maþuk uðruna can vermeyi haz bilir
Ateþe sokan da aþk, hayattan bezdiren de
Nice þehirler titrer bir kibritin ucunda
Roma’yý yakan da aþk, yeminler bozduran da
Hâna hükümdar olan can verir avucunda
Saraylar yýkan da aþk, hünkârý kýzdýran da
Bu aþkýn dünyevîsi; bir tümün yarý yaný!
Gerisi ilâhîdir; sinden öteye taþar...
Hakikatte aþk budur, bu iþe yarayaný!
Mahiyeti bir sýrdýr; tarif kelamý aþar.
Alevi, nârý nurlu, onurludur bu dergâh
Mevlânâ, Yûnus gibi Hakk aþýðý er bekler
Er kiþi o kiþi ki, gam verse de güzergâh
"Olmak" için -ham iken- "yandým, piþtim" der, bekler
Can da fedâ edilir, -bu yangýna- canan da
Andan gayrý ne varsa sînede karartýlýr
Îman, ihlas ve sabýr kývam tuttuðu anda
Sýr kapýsý açýlýr... giz perdesi yýrtýlýr
Ýlhama hoþ zemindir kalp gözü ile bakýþ
Aþk vuslat arzusudur, kapýyý açan Hû’dur
Bir Hû ki; her nefesi þuâra için nakýþ
Susuz kaleme sudur; damlarsa þiir budur!
Mecit AKTÜRK