Dönüm Noktası

Uyanýþ

Bilinmezlikten çýkmak, orta halli, iki çocuklu bir aileye dahil olmak gibi bir uyanýþ...
Dar sokaklardan, aile þirketlerinden, aile apartmanlarýndan oluþan bir düzen; bu düzenin içinde kaybolan, sindirilen bir çocuk.
Anne sevgisi ve baba korkusu daima savaþ halindeydi. Aile her þeydir.
Farkýnda olmadan edindiðim ahlak, yaþlandýkça zihnimde hüzünlü olmaya baþlayan hatýralarýn yaþandýðý yýllar ve her zaman yanýmda büyüyen çocukluðumla yaþýyorum.
Aile ve akrabalar arasýndaki þiddet ve kaos beni henüz etkilemedi ya da ben üzerimdeki tesirin henüz idrakinde deðildim.
Hayal gücüm, iradem ve inancým þu an olduðu kadar zayýf deðildi.

Sürgün

Ufak bir sürgün böldü alýþkanlýklarýmý. Bir serseriye dönüþmek, zihnimin en karanlýk yýllarý...
Ait olduðun yerden uzaklaþmak, ait olduðun duygulara da ayný hissi yaþatýr. Bir varoþtan ötekine, zihnimin sürüklendiði bu sürgün yýllarým.
Bu yýllar kimi psikolojik ve sosyal sorunlarýmýn bahanesiydi belki de; belki çoktan alt üst etti beni de enkaz altýndan sesleniyor gibiyim çocukluðuma.

Kaybolmak

Uzun bir kayboluþ ve yaþama isteðinin sýfýr noktasý...
Arkadaþýn gereksiz bir kavrama dönüþmesiyle baþlayan bu kayboluþ; ailenin ve birkaç parça eþyanýn yeterli gelmesiyle akýl almaz bir yokuþa sürdü beni.
Bu yokuþu çýkmam on yýlýmý aldý benden.
Bu yýllar ayný zamanda dünya ve içindekiler hakkýnda bilinçlendiðim yýllar; dünyayý yönetenler, ekonomi, ülkeler, ölümler, savaþlar
vesaire aklýnýza gelebilecek ne kadar hüzünlü bilgi varsa hepsini yükledim zihnime. Bu yýllardý beni ben yapan ve asla istemediðim bir karaktere dönüþmemi saðlayan.
Aile hala her þeydir.

Arayýþ

Yokuþ bitti ve dümdüz bir yol...
Bu yol, eksik yönlerime ve zihnime reform yýllarýydý.
Önüme çýkan çoðu fýrsata evet dedim ve kendimi daima eleþtirdim. Her zaman kendimden nefret ettim, daha fazla deðiþmek istedim.
Bir çok hayalimi gerçekleþtirdim, bir çok hayalimden vazgeçtim. Artýk sosyal sorunlarým yoktu ama zihnim kararmýþtý bir kere.
Her ne kadar düzelmek için çaba göstersem de asla normal bir duygu içerisinde olamadým. Bu satýrlarý yazarken bile hala sebebini bilmiyorum.

Gerçek

Geçen bunca arayýþ dolu -biraz da umursamaz- yýlýn ardýrdan bazý þeylerin düþündüðüm kadar basit olmadýðýný anladým. Ailenin gerçekten her þey olduðunu
bir kez daha fark ettim. Birini kaybetmenin ne demek olduðunu ve ailenin kan baðý ile olmadýðýný da anladým.
Duygularým her zamankinden daha yoksul bir hale büründü. Ne istediðini, ne istemediðini asla anlamayan biriyim.
Kimseye yük olmamak ve kimsenin yükünü almamak...
Sosyal Medyada Paylaşın: