AYRILIK

Yaðmur damlalarý tek tek düþüyor bedenime
Arýndýrýyor ruhumu kendimden
Yapmacýk bir hayat yaþýyorum
Ya da kumdan bir kale var içimde
Düþen su damlalarýyla çözülüyorum
Sona eren bir bulmaca gibiyim
Anahtar kelimesini arýyorum hayatýn
Ve çýkan söz karþýmda
“Umudun varsa yaþa”

Girmiþim bir labirent bulmacaya
Çözdükçe sanki kararýyor hava
Umutlar, hayallere dönüþüyor
Hayaller ise kararýyor…
Gidemiyorum labirentin çýkýþýna
Sesleniyorum ona sen gel diye
Hiç konuþmuyor benimle
Korkuyor karanlýkta belki de gelmeye
Veya hala geçmiþini bekliyor özlemle

Siyahýn resmini çizdim o gün
Ýki kiþi yaptým ; biri sen , biri ben
Sen zaten siyahtýn
Bende kendimi boyadým
Þimdi her þey karanlýk.
Ve tüm renkler kaldý elimde
Oysa ne hayaller çizecektim bu renklerle
Bir kibrit tutuþturdun elime
Þimdi yakýyorum hepsini kararsýnlar diye
O zaman anlayacaðýz siyahýn matemini belki de.

Yandýkça karýþtý renkler birbirine
Oluþtu önümde bembeyaz bir perde
Uzanýyorum boyamak için siyaha
Yaklaþamýyorum yakýnýna
Meðerse gördüðüm bir ayna
Ama arkasýndasýn o anda
Dönüp giderken sen…
Uzandým aynaya ve boyadým siyaha
Görmemek için gidiþini uzaklara.

Sosyal Medyada Paylaşın: