Esinim, yine uðradý dün
“Merhaba Sahip!” dedi, çömeldi…
“Bak, henüz son geliþinin
Enkazýnlayým üstüme sinen,
Bu Sahip ne ki; nesi, neyin?!”
“Niye öfkeleniyorsun Sahip,
Çýkman gerekirken sahip!
Ya Sahip, ya çýk, ya da çýkma sahip!”
“Tamam caným, koyma hemen sitem
Sahiplenilmeyse, derdin buysa, dinle madem;
Sen benim esinimsin, duygu telimi titretenim,
Madem, dediðince bensem eðer Sahip’in
Sen de –öyleyse- üretenimsin, en yaratýcý cinim,
Ýkinci Ben’imsin sen, dokunamadýðým Tinim,
Beni varlayan, kimlik giydiren, kuþatan Dinim!
Her þeyim!”
“Alýþmak ve yerleþmek” dedi;
“Bir þeye alýþmak ve ona/oraya yerleþmek!
Anan sana gebe
Baþucunda ebe
Doðdun iþte bebe
Çak dünyana, sobe…!”
“…Ebe - … Sobe;
Alýþmak ve Yerleþmek”
“Bugün geliþimin nedeni,
Ýki olup taþýdýðýmýz bedeni,
Durmaksýzýn beslediðin Ben’i,
Soru soranýn, hocan olarak gör þimdi
Sýnýyorum; ‘ölene kadar öðrenciyim”
Diyen felsefeni, öðretmenimi, seni…
Sorularýný býrakýp gidiyorum Sahip,
Süre sensin, ne kadarsan o kadar süren;
Belki, hemen yettiðince, yeterince
Belki de, evren döndükçe, tüm ömrünce…
Süre sensin, süreç sensin, yanýt sensin!
Hazýrsan, sorularý býrakayým , ya Sahip”
“Alýþmak ve yerleþmek, ha, ne de hafif?!
Hazýrým, cinim- tinim- dinim, hey Sahip!”
“Kendini;
Yýllardýr taþýrsýn;
Neden taþýrsýn? Bir;
Niçin taþýrsýn? Bir Bir;
Niye taþýrsýn? Birdir Bir!
Neyini taþýrsýn? Kimi,
Nereye taþýrsýn? Kime,
Ne kadar taþýrsýn? Kimi,
Nereye kadar taþýrsýn? Kime,
Kimi, Kime taþýrsýn?!”
“Dostçakal” dedi, gönül kapýmdan içeri
“Þimdilik son söz; buradan benden biçeri
Eline, emeðinedir saygým, senden geçeni
Sýkça konuksuyorsun, hoþ oluyor da eðleþmek
Yüreðimi kakýyor ama, Alýþmak ve Yerleþmek!
Görüþürüz yine!” dedi, çekti gitti!
Kendimi taþýmak…- Kimi- kime taþýmak?
Sorularla didiþip, sorunlarý kaþýmak…
Aynayla dertleþerek, gerçeklerle yüzleþmek!
Yürekkakan mý Dostum? Alýþmak ve Yerleþmek!
“Esinimdir, ne yapsa yeridir”, diyemedim!
Müjdat Eraslan.