Esinim, konuðumdu dün,
Hoþ geldi,
Sitem getirdi!
Gönlüm, yüküydü dünden…
“Usun ile didiþmede,
Felsefenle uzlaþmada,
Kaleminde buluþmada,
Zor adamý, yaþýyorum!
Ýkinci Ben’im, ezelden
Kimliðini taþýyorum, öteden!”
Aðýr geldi!
Ýçime döndü birden,
Söylendi derinden;
Onu benim yarattýðýmý,
Söyledi!
“Ya, niye þaþýrdýn”,
Dedi…
Neyle beslediysen
Beni,
Ýþte benim O”, dedi!
Ýrkildim!
“Dur!”, dedim
Demoralizeyim þimdi,
“Birlikte ürettik önceki,
Son þiiri!
Onu yorumla da git!”
“Kurtulamýyorum ki senden,
Ana rahmine geri dönememek gibi!
Neyse, yorum çýksýn benden,
Nasýlsa, düzeltir yazarsýn sen;
-Rengiyle, kokusuyla, sesiyle
Þiirdi…
Yalýndý, doðaldý, içtendi
Þairaneydi…
Elinle- emeðinle- sevginle
Senindi,
Gönül daranla, yükünle
Þiirindi!-“
Ve ekledi;
“Anlaþýldý, tamam!
Artýk, senden çýktý ya,
O, Ben’imdir!
Uyandýrmanýn bedeli,
Okutmanýn emeðiyim
Ben…
Yeniden üretmenin
Nedeni!
Görüþelim…”
Konuðuma konuðum!
Müjdat Eraslan.