Kal desen kalırdım

Kal desen kalýrdým.
Demedin oysa.
Bir adým gitmezdim senden,
Yarýnlarýmýzý, düþlerimizi,
Ve ellerimi çekip almazdým ellerinden.

Gözlerin hep uzaklara baktý,
Ne vardý uzaklarda hiç bilemedim,
Yanýndaki mutluluðu býraktý da,
Uzaklarda, hep bir mutluluk aradý.

Senli cümleler kurmaya baþladýðýmda,
Ya duymadýn, ya da yüzünü çevirdin.
Görmediðin, bakmadýðýn, duymadýðýn her an,
Güllerim soluyordu,
Yüreðim üþüyordu,
Farkýnda deðildin belki ama,
Baharým güze dönüyordu.

Gözlerinde aþký ararken,
Dudaklarýndan çýkacak bir tek kelimeye baktým.
Sen hep sessiz kaldýn.
Kuru bir ’’bitti’’ den baþka hiçbir þey demedin.
Kal desen kalýrdým.
Gitmezdim senden,
Gitmezdim bizden,
Demedin oysa.

Bitmesin, bitirme diye ellerimi uzattým,
Tutmadýn, uçsuz bucaksýz bir boþluða býraktýn bizi.
Ne vardý bir defa kal deseydin,
Gözlerime her baktýðýnda,
Kalbimdeki yerini görseydin.
’’Sen’’li cümlelerimi kesip,
Ýçindeki ’’seni’’ duysaydýn.

Sen en benim en uzaktaki en yakýným,
Ben senin en yakýnýndaki çok uzaðýným.
Bize kalan koca bir yalnýzlýk þimdi.
Kal desen kalýrdým,
Seve seve kalýrdým,
Demedin oysa.
Sosyal Medyada Paylaşın: