ROMAN DEDİLER

kendi halinde insanlardýk,
Hint ellerinde.
ne hýr,
ne gür bilirdik
yaþayýp giderdik dostluk içinde.
aza yerinmez,
çoða sevinmezdik
kanaat kardýk gönlümüzce.
Avrupa’dan,
ön Asya’dan geldi ceberut zebaniler
alýp sürdüler yurdumuzdan
bilmediðimiz yaban ellere
öyle katý idi ki gittiðimiz eller
ne yer verdiler
ne de yurt.
yaban kaldýk yaban içinde.
tenimizin rengine bakýp
roman dediler bizlere.
at arabasý
ve çadýrlarda doðup öldük yüz yýllarca.
hasat edilmiþ tarlalarda aradýk rýzkýmýzý
kýrýntýlarla yetindik asýrlarca.
kýrýldýk,
vurulduk,
yakýldýk medeniyetin merkez Avrupa’da.
hoþ görülü derler ya Osmanlýya
sevimsiz göstermek için
cellatlarý bile bizden seçti,
þiirlere geçtik sevimsizce.
cumhuriyeti çok sevdik
çünkü nüfus cüzdaný verdi bize..
ama hala kýptýydýk senelerce.
çoðaldý memleket nüfusu
bizde de bitti göçebelik,
þehirlerin kenarýna yerleþtik.
bebeðimizi
karnýmýzý,
doyurmak için aþýrmýþsak bir ekmek
hepimiz olduk hýrsýz.
öyle ezildik,
öyle horlandýk
ve öyle dýþlandýk ki alýþtýk sonunda
hayatý günlük yaþamaya.
bu da bizim intikamýmýzdý beyaz insandan,
biliyoruz imreniyorlar þimdi.
mallarý mülkleri
ve onlarýn tasasý
unutturmuþ onlara gülmeyi...
anlayamýyorlar ama,
biliyoruz kýskanýyorlar bizleri...
Sosyal Medyada Paylaşın: