Gölgesi suya düþen, Canilerin postallarýndan kan süzülür topraðýn ana rahmine. Yýkýlmýþ köylerden gri bulutlar kaplar gökyüzünü, Nehirlerinden kan akýyordur artýk, Ölüm kurþun, Ölüm aðýr bir yük!
Lisaný k’ayýp çocuklar koþuyor, gözlerimin deltasýnda Aðulu türküleriyle Acýlý bir fon müziðinin sesini doðurur Mezopotamya Boynu bükük çiçekler açardý oysa daðlarýnda V’akit çok geçtir artýk.
Ö l m e k y a s a k
Ve ben ne zaman özgür bir düþ kursam Cumartesi yüzlü anneler aðlar. Lice de küçük bir ceylan vurulur daðlarda, Sesim içime kaçar. Mülteci bir yaþam yapýþýr boðazýma, Roboski de Rojava da kazýlýr sübyan mezarlarý, Kimi kardelen kokar, Kimi kanla karýþýk gül, Ben hep kaçak çay kokarým. Özgürlük! Adalet! Eþitlik!
H E P S Ý Y A L A N
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ekrem Yilmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.